Praca magisterska napisana w roku 2004. Nie ujrzała światła „uczelnianego” Akademii Bydgoskiej, ale sprawdzona i zaakceptowana przez promotora.
spis treści i więcej informacji przesyłam na maila.
Patologia danej osoby lub grupy społecznej będą określać poziomy i zakresy tzw. edukacji rehabilitacyjnej. Nie wprowadzamy tu szczegółowych rozróżnień, wszak resocjalizacja to coś innego niż wychowanie rehabilitacyjne. Rehabilitacja może obejmować postępowanie wykraczające poza obszar pedagogiki rozumianej np. Przez zastraszanie, wymuszenie czy pranie mózgu.
W oparciu o podobne założenia można przedstawić trzy modele resocjalizacji: behawioralny, interaktywny i multidyscyplinarny (transdyscyplinarny).
Można stwierdzić, że w sensie teoretycznym istnieje wiele modeli i pomysłów „rehabilitacji” dzieci, młodzieży i dorosłych. Nie ma jednej monolitycznej teorii zdrowia i rekonwalescencji, nie ma jednej teorii resocjalizacji, której zastosowanie gwarantowałoby sukces resocjalizacyjny w każdym przypadku. jedyny sposób na reintegrację społeczną wykolejonego człowieka, grzesznika, degenerata lub przestępcy. Ponadto powodzenie rehabilitacji w świetle danych empirycznych, własnych i innych, jest zwykle wątpliwe. Każdy przypadek wymaga indywidualnego podejścia.
Rehabilitacja jako modyfikacja zachowania, eliminacja zaburzeń w zachowaniu. Niekiedy zaburzenie to definiuje się tu statystycznie jako zachowanie niezgodne z normami i standardami danego wieku i środowiska. Innymi słowy, rehabilitacja to trening prowadzący do nadrukowania prawidłowych (zgodnych z normami) standardów zachowania, przynajmniej na poziomie obserwacyjnym, bez konieczności zmiany jakichkolwiek struktur regulacyjnych jednostki (postaw, przekonań itp.).