Praca podyplomowa z resocjalizacji z 2012 roku z Warszawy. Ma 31 stron i 25 pozycji w bibliografii.
Wstęp 1
Rozdział I. Terminologia i definicje 2
Rozdział II. Analiza współczesnych systemów resocjalizacyjnych 8
1. Nurty o koncepcje resocjalizacji 8
2. Cele resocjalizacji 12
Rozdział III. Resocjalizacja – struktura procesu 18
1. Zasady wychowania resocjalizacyjnego 18
2. Środki i metody resocjalizacji w warunkach wolnościowych 22
Zakończenie 28
Bibliografia 29
Wstęp
Sięgając do klasycznej definicji, diagnozę można określić jako wieloaspektowe po-znanie jakiegoś stanu rzeczy (przejawy, mechanizmy warunkujące ich pojawienie się, poziom rozwoju, konsekwencje rozwojowe) i przewidywanie jego tendencji rozwojowych (prognozowanie), dokonywane na podstawie znajomości ogólnych prawidłowości metodologicznych i teoretycznych.
W naukach praktycznych pojecie proces diagnozowania jest rozszerzone, włącza się bowiem także projektowanie działania interwencyjnego i weryfikację dokonanych ustaleń w zakresie poznania i związanego z nim działania.
Diagnoza zawsze jest prowadzona przez kogoś i dla kogoś, a ponadto po coś i i określonego punktu widzenia, co wyznacza najogólniej strukturę i zasady prowadzenia postępowania diagnostycznego.
Przedmiot diagnozy może stanowić określona sfera działania ludzkiego (diagnoza fragmentaryczna), czy też człowiek traktowany jako całość (diagnoza całościowa, holistyczna), a nierzadko też kontekst sytuacyjno-środowiskowych uwarunkowań funkcjonowania jednostki ludzkiej (diagnoza społeczna, środowiskowa).
Cel diagnozy wyznacza przyjęta perspektywa postrzegania przedmiotu diagnozy (np diagnoza sytuacji szkolnej, diagnoza rodziny, diagnoza opiekuńcza, wychowawcza, resocjalizacyjna, edukacyjna itp.), a także jej charakter (diagnoza poznawcza czy decyzyjna).
Sposób poznania zależy też od przyjętej perspektywy teoretyczno- metodologicznej, przy czym w literaturze przedmiotu spór o to, jak poznawać, można sprowadzić do dylematu: poznanie humanistyczne czy przyrodnicze, bądź potoczne — nieokreślone czy naukowe – ściśle zaprogramowane, co wymaga rozstrzygnięcia, czy ważniejsze jest tu poznanie intuicyjne, dokonujące się w relacji i poprzez relację diagnostyczną, czy poznanie naukowe, w którym ważniejsze są wystandaryzowane i psychometrycznie zweryfikowane techniki i narzędzia pomiaru określonych zjawisk.
Są nawet tacy teoretycy, którzy skłonni są twierdzić, że w ocenie człowieka poznanie naukowe jest niemożliwe, a w każdym razie zagrożone jest wystąpieniem wielu artefaktów. Wska¬zują przy tym, że najważniejszą rolę w poznaniu drugiego człowieka i jego środowiska odgrywa intuicja diagnosty.
