Akty prawa miejscowego

61 stron, 71 pozycji w bibliografii

WSTĘP

ROZDZIAŁ I.  ISTOTA AKTÓW PRAWA MIEJSCOWEGO
1. POJĘCIE AKTÓW PRAWA MIEJSCOWEGO
2. EWOLUCJA AKTÓW PRAWA MIEJSCOWEGO
3. CHARAKTER AKTÓW PRAWA MIEJSCOWEGO

ROZDZIAŁ II. STANOWIENIE AKTÓW PRAWA MIEJSCOWEGO
1. PODSTAWA STANOWIENIA AKTÓW PRAWA MIEJSCOWEGO
2. FORMY STANOWIENIA AKTÓW PRAWA MIEJSCOWEGO
3. TRYB STANOWIENIA AKTÓW PRAWA MIEJSCOWEGO

ROZDZIAŁ III. RODZAJE AKTÓW PRAWA MIEJSCOWEGO
1. PRZEPISY WYKONAWCZE AKTÓW PRAWA MIEJSCOWEGO
2. PRZEPISY PORZĄDKOWE AKTÓW PRAWA MIEJSCOWEGO
3. PRZEPISY USTROJOWE – ORGANIZACYJNE

ROZDZIAŁ IV. KONTROLA AKTÓW PRAWA MIEJSCOWEGO
1. KONTROLA LEGALNOŚCI
2. KONTROLA KONSTYTUCYJNOŚCI
3. POŚREDNIE FORMY KONTROLI LEGALNOŚCI

ZAKOŃCZENIE
BIBLIOGRAFIA

Wstęp

U podstaw tworzenia i stosowania prawa leży założenie racjo­nalności prawodawcy, a więc przyjęcie, że prawodawca jest w swym  działaniu zoptymalizowany ze względu na posiadaną wiedzę języko­wą i merytoryczną w danej dziedzinie oraz dysponuje uporządkowa­nym i rozwiniętym systemem wartości. Racjonalność pro­cesu prawodawczego obejmuje także inne warunki, np. reguły  dotyczące procesu przygotowywania aktów prawodawczych oraz  wiązania je w system prawa.

Racjonalne prawodawstwo wymaga sprostania w tworzeniu  prawa następującym warunkom:

a) uzyskanie pełnej i spójnej wiedzy o fragmencie rzeczywisto­ści, który ma być poddany regulacji prawnej,

b) określenie celów i kierunków oraz skutków i kosztów społecz­nych i ekonomicznych koniecznych zmian,

c) zestawienie wszelkich środków (także poza prawodawstwem) niezbędnych dla osiągnięcia założonego stanu rzeczy,

d) analiza wartości leżących u podstaw tworzonego prawa oraz przewidywanych postaw adresatów norm prawnych,

e) wybór właściwej formy aktu prawodawczego.

Wielkie znaczenie u podstaw tworzenia prawa ma obiektywny obraz rzeczywistości. Bywa, że znajomość rzeczywistości jest zbyt frag­mentaryczna, albo nie uwzględnia wszelkich zależności wywoływa­nych przez proponowane zmiany.

Punktem wyjścia dla procesu tworzenia prawa są w demokra­tycznym państwie prawnym następujące zasady:

a) konstytucyjny charakter regulacji hierarchii źródeł prawa,

b) przyznanie najwyższej mocy prawnej prawu stanowionemu przez organy przedstawicielskie,

c) przyjęcie, że jedynie prawo powszechnie obowiązujące (obec­nie w Polsce: Konstytucja, ustawy, rozporządzenia oraz akty pra­wa miejscowego i ratyfikowane umowy międzynarodowe) może ingerować w sferę praw i wolności obywateli oraz być podsta­wą, dotyczących osób fizycznych i prawnych, aktów stosowania prawa (orzeczeń sądowych i decyzji administracyjnych),

d) zakaz subdelegacji kompetencji prawodawczej, czyli dalsze­go delegowania jej przez organ wykonawczy,

e) uwarunkowanie obowiązywania prawa zachowaniem przyję­tych procedur prawodawczych, a w tym należytym ogłasza­niem prawa.

Np. proces prawodawczy rozpoczyna się w Sejmie opracowa­niem projektu aktu prawodawczego wraz z uzasadnieniem. Projekt wpływa następnie do „laski marszałkowskiej”. Następuje czytanie  projektu, czyli debata nad jego treścią na posiedzeniach Sejmu i w Ko­misjach Sejmowych. 0 przyjęciu lub odrzuceniu projektu oraz o jego  ostatecznej treści decyduje się w głosowaniu. W parlamencie dwu­izbowym, jak w Polsce, w proces prawodawczy włącza się druga izba  (Senat), która może zaaprobować ustawę bez zmian, zmienić ją, bądź  odrzucić. Jeśli Senat w terminie 30 dni od daty przekazania ustawy  nie podejmie uchwały, ustawę uważa się za uchwaloną w brzmie­niu przyjętym przez Sejm. Organ ten może odrzucić uchwałę Senatu  bezwzględną większością głosów w obecności co najmniej połowy  ustawowej liczby posłów. Ustawę przekazuje się następnie do podpi­su Prezydentowi RP, który w terminie 21 dni zarządza jej ogłoszenie  w Dzienniku Ustaw. Prezydent może uprzednio przedłożyć ustawę  do Trybunału Konstytucyjnego, a jeśli ten uzna ją za niezgodną z Kon­stytucją, Prezydent odmawia jej podpisania w całości, bądź w części.

Wynikiem stanowienia oraz uznania prawa są akty prawodaw­cze, a więc rezultaty czynności prawotwórczych kompetentnych or­ganów państwa, np. ustawa uchwalona przez Sejm RP, czy też rozpo­rządzenie uchwalone przez Radę Ministrów RP.

W wyniku zmian ustrojowych 1989 roku w Polsce zaczęła odradzać się lokalna samorządność. Dotychczasowy centralistyczny system zarządzania państwem upadł. Kompetencje decyzyjne dotyczące jednostek terytorialnych przejęły samorządy, których głównym zadaniem jest planowanie i zapewnienie usług swoim mieszkańcom. Dotyczy to szczególnie szeroko pojętej sfery problemów socjalnych, zdrowotnych, edukacyjnych itp. Działania samorządów lokalnych podejmowane są w celu zabezpieczenia, stworzenia możliwości oraz ustalania zakresu priorytetów dostępu do usług odpowiadających na potrzeby społeczności. Działania te mogą być zatem rozpatrywane na co najmniej trzech poziomach:

  • odpowiadanie na potrzeby lokalne poprzez zagwarantowanie realizacji podstawowych usług,
  • rozwój metod realizacji usług, pozyskiwanie informacji o nowych potrzebach
  • zapewnienie niezawodności działania systemu świadczenia usług.
image_pdf